Kazachstan, greatest country in the world

Onze eerste dagen in Kazachstan besteedden we zeer gewillig aan uitslapen, zelf koken, een boek lezen, keuvelen met de hostelbewoners en toch ook wat opzoekwerk verrichten over de regio. Hierna begon het avontuur. Eerste stop: Almaty. Dit is de meest gemoderniseerde stad van Centraal-Azië, ideaal om mee te beginnen. Het was vroeger de hoofdstad van het land maar de president heeft onlangs beslist dat Astana, duizend kilometer noordelijker, deze rol op zich moest nemen. Kleine noot: Astana heet nu Nur-Sultan en bestaat voornamelijk uit splinternieuwe marmeren gebouwen. Geldverspilling, waar?!

Big Almaty Lake: pareltje op 2500 meter boven zeeniveau, en dat op slechts 15 kilometer van de stad. De bus Indiërs, zoemende drone en Instamodellen namen we erbij zonder morren (oké, een beetje misschien).

De Zenkov kathedraal ziet eruit als een peperkoeken huisje.

Het schattige kleine museum over muziekinstrumenten, gehuisd in een presovjet houten gebouw, is zeker de moeite waard!

De grote bazaar

Eej, verkeskop!

In het hostel ontmoetten we vier Vlaamse, pas afgestudeerde ingenieurs die het zagen zitten om met ons enkele dagen een busje te huren. De bezienswaardigheden in de wijde omgeving van Almaty zijn namelijk niet fantastisch bediend door het openbaar vervoer. Via de telefoon konden we ‘s avonds al een autoverhuurder contacteren, en we konden nog de dag erna vertrekken, ideaal!
Gemakkelijk gezegd, niet zo snel gedaan… Een hele dag waren we bezig met het bezoeken van autoverhuurkantoortjes. Blijkt dat er geen enkel kantoor een full omnium verzekering aanbiedt, en dat is niet altijd zo duidelijk van het begin… Een polis op papier hebben ze al helemaal niet. Wij hebben helaas geen €50 000 liggen om een grote 4×4 te vergoeden en we spreken al helemaal geen Russisch om ons te verdedigen als er discussie is bij een ongeval. Geen auto dus, geen plan en een hoop inkopen die al gedaan waren voor deze roadtrip… Uit pure miserie hebben we dan maar onze tentjes geplant in de tuin van het hostel. Toch een beetje kampeergevoel, uiteindelijk! 

Thijs en ik namen de volgende dag een taxi naar de dichtstbijzijnde natuurschoonheid en gooiden hierna onze zin voor avontuur in de strijd voor een weekendje autostop. En dat we er geen spijt van hebben! 

Liften in een camion: moet toch minstens één keer per wereldreis gebeuren!

Stop nummer één: Charyn Canyon. Hello, beauty!

Ik denk niet dat we het officiële pad genomen hebben om in de canyon af te dalen. Wel toeristvrij 😉

We vonden een rustig kampeerplekje aan het water, heerlijk!

* En dan was het enkel nog sterstaren *

De melkweg kwam ook een kijkje nemen

Onderweg naar de volgende stop kwamen we nog enkele canyons tegen, wauwie!

We eindigden de dag bij Kolsaimeer nummer één. Het gaat tot nummer drie, maar wegens tijdsgebrek konden we hier niet helemaal naartoe wandelen. Onze laatste lift had ons namelijk een rit aangeboden helemaal terug naar Almaty, en dat wilden we niet afslaan!

Eindelijk kunnen we ons eerste ‘straf treinverhaal’ van de reis aanvinken! Op de rit van Almaty naar Turkestan deelden we een coupé met Vladimir en zijn echtgenote, beiden onze leeftijdsklasse. Na een wederzijds geïnteresseerd gesprek via Google Translate en gebarentaal, hadden we het over Belgisch bier toen hij plots vroeg: ‘Lusten jullie cognac?’. Wel euh, ja soms wel. Had hij toch geen fles cognac bij zeker, en een fles cola om te mixen. Niet voor op de trein hoor, nee want dat mag natuurlijk niet. Maar ja, je ontmoet niet elke dag een stel Belgen, dus snel deurtje op slot en bekertjes uit de valies. Je drinkt blijkbaar eerst een shotje cognac (dat elke ronde groter lijkt te worden) en dan meteen een paar slokken cola om te blussen. Het was gezellig, met hapjes erbij en een petfles bier voor zijn vrouw. Tot plots stevig gebonkt werd op de deur, Vladimir de fles cognac onwaarschijnlijk slecht verborg en de politie een kijkje kwam nemen. De kindjes in de coupé naast ons konden niet slapen. Vladimir kreeg een wetboek onder zijn neus geduwd maar ontkende blijkbaar eerst de overduidelijke overtreding. Na een hele Russische conversatie gingen ze even allemaal naar buiten. Vladimir kwam terug om geld te vragen aan zijn vrouw, aiai, zeker een boete… Snel hierna was hij terug met een big smile, hij deed de deur weer op slot en schonk nog eens bij. Whut? Trots vertelde hij dat hij ze omgekocht had, voor de volle €2.5! Eind goed, niet al goed maar ja. We hebben de hele fles moeten soldaat maken (de vrouw heeft haar anderhalve liter bier ook naar binnen gespeeld) en iedereen sliep als een roosje. De trein bewoog precies wel wat feller dan normaal. 

Het Yasaui mausoleum in Turkestan (14e eeuw). Yasaui was de eerste grote Turkische islamitische heilige persoon.

De voorkant van het mausoleum werd nooit volledig afgewerkt omdat Timur, de opdrachtgever, stierf tijdens de laatste constructiefase.

Sauran, ooit een belangrijke ommuurde stad op de zijderoute, is nu niet veel meer dan zand, dor gras, stukken muur en enkele overblijfselen van paadjes.

Drogende bakstenen, vlak naast de ruïnes van Sauran. Renovatiewerken in aantocht?

We bezochten een dorp in de buurt van Shymkent, Sayram. Dit is de geboorteplaats van Yasaui en zou al meer dan 3000 jaar bestaan, veel langer dan Shymkent zelf. Er zijn enkele mausolea, een oude minaret en een moskee. Dit vonden we niet allemaal aardverschuivend speciaal. Het was eerder interessant om eens te zien hoe het er buiten een grote stad aan toe gaat.

Het goeie aan de Sovjettijd: er zijn nu overal speeltuinen en pretparken.

Na nog enkele dagen chillen in een superfijn minihostel in Shymkent, keerden we terug naar Almaty. Die twee propvolle weken in Georgië hadden ons toch wat uitgeput, en er zaten nog drukke tijden aan te komen! In Almaty hadden we nog één doel: de Four Peaks Trail.

Almaty verdrinkt in het natuurschoon. Als je één bus neemt in het centrum zit je meteen in de bergen. Hier zie je dan ook op de achtergrond de stad.

De dag begon lekker warm!

Dé instagramplaats van deze wandeling. Swinging on top of the world… Wij hebben hier niet voor in de rij gestaan!

Deze wandeling gaat eigenlijk heel de tijd omhoog. Je vertrekt op 1700 meter, klimt naar 3400 meter, en daarna daal je een stukje af en neem je de skilift weer naar beneden. Wij hebben totaal geen ervaring met deze hoogte, we dachten dat een extra laagje voor het bovenlichaam genoeg ging zijn.

Hier stonden we dan op de top! Helemaal verkleumd in een short in de sneeuw. Het uitzicht maakte alles goed, wees gerust 😉

Mijn relatie met ambassades (ja, in het algemeen) is niet om over naar huis te schrijven. Ik ga het toch even kort doen! Op maandag 30 september gingen we naar de ambassade van Turkmenistan in Almaty. We namen de bus en wandelden nog een kwartier. Wat nergens op internet te vinden was: elke laatste dag van de maand is deze vestiging gesloten. ***
In Bishkek (Kirgizië) waagden we het er nog eens op. Ambassade open, vriendelijke mevrouw, papieren in orde, oké. We moesten enkel nog naar de bank om tien dollar over te schrijven, en ik moest een kleurenkopie van mijn paspoort inleveren. Dat ging vlot! Tot je vier printshops, een fotograaf, en vijftien random winkels met printer bezocht hebt, allemaal zonder kleurenprinter… Dat is een luxegoed hier! Maar het is gelukt, en ons visum werd 14 werkdagen later goedgekeurd! Noot: hierna hebben we gigantisch veel printshops gezien in Bishkek die de ongelofelijke optie ‘kleur’ aanboden 😉 

Ach ja, het is voorlopig ons laatste aan te vragen visum!

Om af te sluiten: Kazachstan, greatest county in the world? Wij willen in ieder geval nog eens terugkeren! Er is ongetwijfeld nog veel natuurschoon te ontdekken en de bizarre plaatsen in het noorden en westen van het land maken ons nieuwsgierig. Zoek bijvoorbeeld maar even op: semipalatinsk, Astana, aral sea, bajkonoer. Keuze genoeg in dit onmetelijk grote land!