G(e)orgeous

We hebben een kleine drie weken onze leute gehad in dit ‘Europese’ landje, om het op z’n West-Vlaams te zeggen. En wuk eije gieder doa ton eihenlik gjilsan gedaen? Wel, lees en geniet mee!

Van Noord- naar Zuid-Kaukasus

Na wat gewik en geweeg een één positief verhaal online, besloten we toch deze grensovergang over land aan te gaan. We kochten een dag op voorhand een busticket voor de (magnifieke!) bergachtige 30 kilometer tussen Vladikavkaz en Kazbegi. Of ja, bus. Een oude Ford transit zonder gordels of enig comfort deed zijn best. En het werkte! Verrassend simpel geraakten we door de twee controles, enkel mijn voornaam werd nog even geverifieerd. Als het dat maar is!

‘Georgië is geen toeristisch land’, las ik ergens. Dat die uitspraak ietwat achterhaald was, had ik wel al gedacht. Maar in Kazbegi voelden we ons als in de toonzaal van de A.S. Adventure: afritsbroeken, gloednieuwe Osprey trekrugzakken, wandelbotinnen en -stokken en flashy fleecetruien van The North Face (geen fake ditmaal), gedragen door Nederlanders, Duitsers, en meer. Wauw! We wisten niet wat er gebeurde, plots waren we niet meer ‘die twee rare Europeanen’ , maar gingen we in de massa op. Enkele dagen eerder kregen we nog gratis fruit in de supermarkt, omdat de winkelier het cool vond om voor het eerst iemand tegen te komen uit het land van Eden Hazard…

De rest van de dag smulden we van Georgische lekkernijen, informeerden we ons hier en daar en acclimatiseerden we aan de veranderde omgeving. De dag erop begonnen we er stevig aan. Eerst bestegen we het stalen bergros en fietsten richting de Ashra watervallen, een dorp verderop. Hierna beklommen we nog de berg in Kazbegi zelf, richting hét icoon van de streek: de Stepantsmindakerk. Na één uur stijgen en met open mond staren naar de prachtige bergflanken rond ons, bereikten we bezweet de top… En alle toeristen die zich er gemakkelijk vanaf gemaakt hadden en met de vierwieler gearriveerd waren. Wij gingen nog iets hoger dan de kerk zodat we in alle rust van onze picknick met uitzicht konden genieten. Als we op voorhand hadden geweten dat de trek naar de Gergeti gletsjer verderop doenbaar was in één dag heen en terug, wees maar zeker dat onderstaanden daar dan hun vlagje geplant hadden! Helaas had het toeristeninfokantoor dit voor ons geschat op een hike van acht uur enkel. Die kennen onze wandelcapaciteiten niet, zeker? 😉

We hadden de Ashra watervallen helemaal voor onszelf

Onze volgende uitstap ging een halfuurtje westwaarts (met een veel te duur busje als enige vervoersoptie) naar de Truso vallei. Hoewel de wandelpaden redelijk aangeduid staan, slaagden we er eerst in een kilometer verkeerd te lopen. Oeps, als er geen soldaten hadden gestaan, waren we Rusland terug binnen gelopen! Met al twee kilometer op de teller begonnen we dan écht aan onze vooropgestelde tocht van 21 kilometer. Het was hier oké, een goeie training, maar niet veel meer. Het pad was een soort autobaantje vol stof en zoveel speciaals was er niet te zien. De dag erop waren we des te meer in onze nopjes, ten oosten van Kazbegi, in de groene Juta vallei! We gunden onszelf hier rust en geniet, en we hadden nog langer kunnen blijven. Men heeft ons ook verteld dat je hier een pas kan doorkruisen in enkele wandeldagen, langs drie gekleurde meren, tot je Roshka bereikt. Zo heb ik weer een extra reden om nog eens terug naar Georgië af te zakken, al is het binnen tien jaar!

Een stevige training in de Trusovallei

De Jutavallei is een aanrader!

Toch handig, zo 200 boeken in je zak kunnen meenemen. Lang leve de e-reader!

Tbilisi

Waar de doorsnee toerist zijn Georgisch avontuur begint, daar moesten wij nog naartoe. Onze gedeelde taxi scheurde richting de hoofstad, zo erg hadden we het nog niet gehad. We stopten onderweg bij het grote ‘Peace sign’ , gebouwd door Sovjetrusland in 1983, en best ironisch gezien ze sinds toen nog niet vaak overeengekomen zijn. Tweede stop was het Ananuri kasteel, prachtig neergepoot aan de rand van de Aragvi rivier. We leerden hier ook al de ‘Georgian Snickers’ kennen, bij elke bezienswaardigheid in het land te koop, altijd bij oude mevrouwtjes in een kraampje. Het zijn walnoten aan een koordje, omhuld met een soort druivenkaramel, en het is superlekker. Op de drukke snelweg vlak voor aankomst zagen we dan echt nog even ons leven voorbij flitsen, en hielden we halt in het chaotische busstation.

Het Peace Sign is een drukbezocht monument op de Military Highway, de weg tussen Kazbegi en Tbilisi

Georgian Snickers, omnomnom

Fabrika, grootste hipsterkot allertijden, met alles erop en eraan, werd onze uitvalsbasis voor enkele nachten. We beklommen de heuvel en het Narikala Fort om de zon te zien verdwijnen achter de stad. We struinden door de oude stad en de Rustaveli straat en we bezichtigden de waterval midden in de stad. Onze portie kerken hebben we hier ook weer gehad, laat de moskeeën in Centraal-Azië maar komen! De filmset van Fast and Furious 9 mét Belgische helikopter konden we nog even meepikken vanop een afstandje en we brachten een bezoekje aan ‘de beste klimzaal van Georgië’. Stel je bij dat laatste niet teveel voor, het lokale klimvolk trekt natuurlijk meestal naar de échte klimwanden, in de natuur. Hun niveau was ook lichtelijk hoger dan het onze, met toch wel wat gêne van onze kant tot gevolg.

Een mix van oud, Sovjet en nieuw

Narikala Fort by night

Er restte ons nog een belangrijke taak in de hoofdstad: het aanvragen van een Iraans visum op de ambassade. Speciaal land vraagt speciale dingen, dus ben ik nog snel een pasfoto met hoofddoek gaan maken voor de zekerheid. We vulden het formulier al online in, moesten hetzelfde nog eens doen ter plekke en dan ‘even’ naar de bank ‘op het einde van de straat’ om 50 euro over te schrijven. Drie kwartier later hadden we de juiste bank gevonden, een halfuur later was de overschrijving gebeurd en een kwartier na sluitingstijd van de ambassade mochten we gelukkig nog onze papieren indienen! Tip van Thijs: reken voldoende tijd in voor deze rompslomp. Gelukkig huist de ambassade vlakbij Vake Park en konden we daar even uitrusten na dit geloop.

Kutaisi

Voor we op de trein stapten naar Kutaisi, gebeurde er voor het eerst op onze reis iets ergs… We werden bestolen! Gemene dieven pikten onze smeerkaas, meloen en eieren uit de frigo, weg ontbijt! Na deze trieste gebeurtenis en met elk twee koekjes en een drinkflesje water in de hand, stapten we bedroefd richting station. Snif.

In Kutaisi onthaalde Giorgi ons warm in zijn guesthouse. We kregen meteen een uitgebreide uitleg over de bezienswaardigheden in en rond de stad, overgoten met een shotje Chacha op een quasi nuchtere maag om drie uur ‘s middags. Schol!

Kutaisi zelf is niet groot maar een wandeling naar de kerk, botanische tuin en dam met waterval is wel fijn. In de wijde omgeving van de stad zijn verschillende uitstapjes te maken. We lazen dat de meeste hiervan nogal toeristisch uitgebuit worden, maar de Prometheus grot leek ons nog de beste optie. Was dat even een vergissing! De grot zelf was fantastisch, maar de toer met gids bleek in te houden dat we in een groep van vijftig man snel door de grot geloodst werden zonder enige uitleg. We mochten vragen stellen en dan ging de gids uitleg geven. Ik weet niet van jou, maar ik vind dat geen gegidste toer. Na een halfuur stonden we dus al terug buiten en probeerden we de juiste bus terug naar het centrum te nemen. Het werden uiteindelijk drie bussen. We hadden nog tijd voor een bezoekje aan het Gelatiklooster hoog boven de stad, waar ze tegen alle verwachtingen in geen ijsjes verkochten :). We aten dan nog maar een Georgian Snickers in de authentieke bazaar in de stad, hmm. Eind goed, al goed!

Aan meloenen geen tekort in deze contreien

Diep in de Svanetibergen

Na ons meerdaags wandelavontuur in Mongolië, dat lichtelijk in mineur eindigde, waagden we het er in Georgië eindelijk nog een keer op. En waar konden we dat beter doen dan in het wandelwalhalla der Svanetibergen! Deze streek wordt in alle gidsen geprezen om zijn schoonheid en diversheid, en sinds kort ook door ons!

Op weg naar de bergen. Rustpauze voor de chauffeur, fotostop voor ons!

De mooiste, meest gekozen trek vertrekt in Mestia en eindigt voor de meeste mensen vier dagen later in Ushguli. Overnachten kan dan in guesthouses onderweg, maar we lazen dat ‘een goede wandelaar met een tent deze wandeling in drie dagen kan voltooien’. Challenge accepted!

Het gaat hier iets anders dan in Mongolië gezien hier nog mensen met botinnen, een tent en een zot idee rondlopen. Je kan de route, hoogteprofiel en beschrijving gewoon downloaden van het internet, handig! Voor de zekerheid liepen we nog even het toeristenkantoor binnen, wat volkomen nutteloos bleek. Al hun kaarten waren op en de juffrouw des huizes wist van niks (‘I have not been there so I don’t know where you can camp’). Ach, leve het wereldwijde web en de wonderlijke techniek der locatiebepaling!

‘s Avonds aten we nog eens flink van het heerlijke buffet in ons guesthouse, vergezeld van een zeer hartelijk Duits koppel. We wisselden ervaringen uit over onze reis nu en over hun reizen rond ons geboortejaar. Jeweetwel, interrail in Europa en zo! Wij staan er veel te weinig bij stil hoe gemakkelijk reizen tegenwoordig is, met een visakaart die toch minstens af en toe werkt, massa’s informatie op het internet en onze vederlichte e-readers die ons altijd blijven entertainen.

Tijd voor het serieuze werk dan. In drie dagen werkten we 56 kilometer af, met 3106 meter stijgen en 2102 meter dalen. We kampeerden op 2700 meter hoogte, wandelden over een skipiste en zongen karaoke met zes Antwerpse mannen en een Georgiër die nog deelnam aan Georgia’s got talent. Mia van Gorki kennen ze daar nu ook! We kwamen de mening over Poetin te weten van een licht beschonken Rus (ik ga het niet herhalen), kregen massa’s hagel en regen op onze kop en doorkruisten een snelstromende rivier op blote voeten. Op dag drie om klokslag twaalf uur zetten we voet in Ushguli, en dat zonder één blaar, yes!!

De skipiste!

Kamperen op het hoogste punt van de wandeling

Dit soort torentjes kan je vinden in heel Georgië. Ze werden gebruikt als bunker avant la lettre

Een beetje hagel

Je kan deze rivier ook oversteken per paard, maar samen met twee Duitsers deden wij het te voet. Brrr!

Internationale ontmoetingen

In het busje terug naar Mestia ontmoetten we Ofir, een jeugdige Israëliet die net zijn verplichte legerdienst van drie (!) jaar gedaan had en voor enkele weken van het goede reisleven aan het genieten was met zijn kameraad Dor. We konden al onze vragen op elkaar afvuren over onze thuisbasissen, die wederzijds niet zo bekend zijn. Hijzelf is helemaal geen praktiserende jood maar enkele van zijn vrienden wel. Zo doen ze letterlijk niks op zaterdag want dat is natuurlijk Shabbat. Ze mogen op deze dag geen gsm gebruiken en geen elektrische toestellen aan of uit zetten. Dit kan omzeild worden door het licht gewoon te laten branden, en ze hebben zo nog enkele truukjes. Er is soms zelfs kritiek op het feit dat er bussen rijden op deze dag. Ook mogen er geen varkens gekweekt worden op Israëlische grond, dus doen ze dat op een plateautje boven de grond, handig toch? Veel gekke dingen gebeuren daar, maar Ofir is wel een doodnormale jongen die minstens éénmaal per week een dubbele cheeseburger eet en er een zeer goede muziek- en filmsmaak op nahoudt. Als mooie afsluiter trakteerden ze ons op een lift met hun huurauto naar Zugdidi, vanwaar wij per nachttrein terugkeerden naar Tbilisi. Thanks, guys!

Tijd voor weekend

In Tbilisi konden we een mooi Airbnb-appartementje op de kop tikken midden in de oude stad. Dat kwam goed uit want onze tent, kleren, schoenen, regenjassen en zoveel meer moesten dringend gewassen worden! We hebben sinds toen ook ons Iraans visum in handen, check! Gelukkig hadden we hier wat reservetijd voor ingerekend: de ambassade besloot onverwachts twee dagen toe te zijn.

Mini-roadtrip met maxi-jeep

De Abano-pass naar Omalo is één van de hoogste bergpassen in Europa en staat in menige lijsten van ‘meest gevaarlijke wegen ter wereld’. Thijs zag hier natuurlijk een uitdaging in en ik ben veel te snel te overtuigen, dus gingen we op zoek naar een autoverhuurder dat ons toeliet deze pas over te steken. Bij de vierde poging was het raak, we kregen groen licht mits enkele waarschuwingen. De kleine 4×4’s waren niet meer vrij dus moesten we genoegen nemen met een grote Mitsubishi Pajero. Ach ja, als het dan niet anders kan ;)!

Gelukkig reden we niet met deze auto...

... of deze...

... maar met deze!

De dag erop stond hij daar te blinken voor ons, dat machien! Snel nog even langs de Carrefour voor inkopen, enkele uren rijden naar de start van de pas en dan was het al zover. Het eerste stuk ‘weg’ was enorm brak maar toen een kleine Lada Niva ons kruiste, hadden we er vertrouwen in. We stegen van 300 naar 2700 meter via smalle, kronkelige en hobbelige paadjes. In regenweer had ik mij minder op mijn gemak gevoeld, maar dit was echt wel oké! De auto bracht ons overal en de uitzichten waren formidabel. Een klein stukje reden we in de wolken, lekker spannend.

Deze kleine Lada heeft het op mysterieuze wijze ook gehaald!

Na enkele uren bereikten we het prachtige bergdorpje Omalo, dat in de winter volledig afgesloten is van de rest van de wereld. We gunden de motor even rust, onze buik een lekkere kampeermaaltijd en onze oogjes verdiende rust. Het was vrij fris daar op 1800 meter dus sliepen we gezellig in de auto, alle zetels plat. Dag twee van onze roadtrip reden we naar het Diklo fort, wandelden de laatste twee kilometer omhoog, en wauw, dat het de moeite was! Zo’n uitzicht hadden we nog nergens gehad…

De herfst is daar!

Het uitzicht bij het Diklo fort

We gebruikten onze auto verder om enkele oude kloosters en kathedralen te bezoeken alsook het Perzische kasteel in Telavi. Einddoel van de dag was Sighnagi, schattig genesteld tegen een bergflank met weids uitzicht tot gevolg. We lazen over een goed restaurantje hier, dat we na even zoeken in het donker hongerig bereikten. We smulden zoals echte toeristen van de khachapuri, aubergine met walnoot, gegrilde groenten en meer. Het was alleen een beetje gek dat Thijs zijn barbecuevleesje niet kwam. Nu ja, dat duurt nog soms even en het was wel héél druk. Toen we al de rest op hadden en er nog steeds geen vlees was, vroegen we er toch eens naar. Oeps, vergeten, en de bbq was al uit… Wanneer de gastvrouw vervolgens hoorde dat we van plan waren in onze auto te slapen, bood ze ons dan maar een overnachting aan ter compensatie. Eum, oké, waarom niet?! Heel erg proper was het niet en modern al helemaal niet, maar ons hoor je niet klagen!

Alaverdi Kathedraal

Na onze gratis nacht wandelden we nog even door het pittoreske stadje en over de oude omwalling voor we onze tocht hervatten. Volgende stop: het grottenklooster van Davit Gareja, tegen de grens met Azerbeidzjan. De asfaltweg hier naartoe was zó bezaaid met diepe putten dat we besloten de off-roadweg te onderzoeken. Het landschap was schitterend, en de auto doorstond deze grondige test van gigantische rotsblokken op en naast het parcours. Ik hoop dat Thijs zijn liefde voor mij nog altijd groter is dan zijn liefde voor deze jeep, maar het zal niet veel schelen. Hij is er zot van!

De omwalling van Sighnagi

Sighnagi vanop een afstandje

Geologische pareltjes op weg naar Davit Gareja

Het grottenklooster

Het grottenklooster zelf was maar half te bezoeken omdat de Azerbeidjani besloten hadden de grens ietsje te verleggen. Kan gebeuren! Laatste halte van de dag was Mtshketa, waar we nog snel een kijkje namen in de nodige kerken en hier en daar verjaagd werden. Vier huwelijken tegelijk is toch een beetje veel, nji?

Zo, dit waren Thijs en Nina in Georgië! We hebben dan nog flink onze smerige jeep in de carwash gestoken voor we hem weer afleverden, een laatste keer een overdosis khachapuri naar binnen gespeeld en toen was het tijd voor… Onze tweede vlucht van de reis! Kazachstan, prepare yourself!

Bye bye
Zwaai zwaai
En
Tot in den draai!

Nina

Dat Georgische eten ging er goed in!