Nelson

Nelson links en Alex rechts

Aanschouw Nelson.
Vreemde naam voor een Chinees, zie ik al aan je opgetrokken linkerwenkbrauw. Nogal. Zijn echte naam is me onbekend, maar die hoef ik eigenlijk niet te weten, want Nelson is Amerikaan. Genaturaliseerd, dat wel, 65 jaar geleden geboren in Tibet.

Iemand leerde me onlangs dat je bij het schrijven van teksten eigenlijk je eerste zin perfect kun schrappen. Die is meestal overbodig. Ik zal hier dan ook maar de eerste pogingen tot conversatie weglaten. Zin twee begint zo: “¿Hablas Español?”

Huh, wat? Spaans? Hoe? Zo! Na drie dagen in Dalian en omgeving verschepen we ons hele hebben en houden, 34 kilogram aan rugzakken, richting de Noord-Koreaanse grens. Dat gebeurt hier in China weinig met de bus of het vliegtuig. De echte inwoner en de backpacker doet dat uiteraard met de slaaptrein*. Zo ook wij dus.

Ik weet niet van jullie, maar ik lees geen Chinees. Uit de kaartjes is dan ook maar moeilijk op te maken waar je je bedje mag claimen. De wagon en het kamertje lukten nog. Welke bunk, only God knows. En Nelson.

¿Hablas Español? Ja dus! Zie je wel, zelfs al geraken we nooit in Zuid-Amerika, die lessen komen van pas 🙂 Na vijf minuutjes ratelen zoals enkel wij doorwinterde hispanohablantes kunnen, bleek deze vriendelijke mijnheer in los Estados Unidos te wonen. Engels kan hij dus ook, wat het groepsgesprek voor zijn medereiziger Alex, de uniefprofessor, meteen wat aangenamer maakte.

Net als zo’n 200 000 medestudenten, heeft Nelson 30 jaar geleden, na een klein opstandje ergens op een klein pleintje in een klein landje, van de Amerikaanse overheid direct asiel gekregen. Nu was hij er in Peking wel niet bij, hij zat al met een beurs in de VS.

Op een maand tijd bezoekt hij nu allemaal oude schoolkameraden, doorheen het noorden. Ook met de trein dus, zoals iedereen. Dat bijna geen enkele Chinees hier Engels lijkt te spreken, maakte het wel makkelijk om over de échte geschiedenis van het land te praten. Onderdrukkingen van minderheden door de Han-Chinezen bijvoorbeeld. Zowel van Tibet, de Oeigoeren als van een Joodse gemeenschap die in 70 jaar tijd geassimileerd werd. In een vingerknip bijna.

Maar we spraken ook over leuke dingen hoor! Voor onze tweede entree in het land hebben we al heel wat ideetjes gekregen en Alex weet nu zo goed als alles over België. Zijn vraag over de Parijse gele hesjes beantwoorden, dat was iets moeilijker.

Als je het mailadres van een Chinese geologieprofessor nodig hebt, dan roep je maar! Ook voor een contact in Arizona kan ik zorgen.



*In China heb je twee keuzes als je een slaaptrein wil nemen. Of je gaat voor de Harry Potterachtige afgesloten coupés waar je met vier een kamertje deelt, of je kunt kiezen voor de budgetoplossing. Dit noemt men een hardsleeper. De hardheid van de matras valt nog redelijk mee, maar de hele wagon is open. Per zes lig je in driedubbele stapelbedden, in een kleine ruimte.
6 reacties
  1. Het is bijzonder, dat mensen het nieuws volgen van de andere kant van de wereld, zonder het land en zijn mensen echt te kennen. En nu de aanstelling van Charles Michel als Europees president.
    Hopelijk hebben jullie wat kunnen slapen.

    1. Ja, hoor! Met oordopjes en wat goede wil lukt alles 😉 Ik vond het al vreemd dat ze aan het nieuws raakten…

  2. Dit vind ik het leukste aan reizen, verrassende ontmoetingen met mensen die hun verhaal vertellen.
    Ik wens je er nog heel veel.
    Adios, si, dit zijn mijn enige woorden Spaans op dos servesa’s por favor na
    groetjes
    tante Hilde

    1. Met pintjes geraak je overal 🙂

  3. Met een Nelson kan het niet anders dan interessant worden!

    Nog veel plezier en tot blogs,
    Eva

    1. En met een Nelson én Alex dan! 😉 x

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.